بررسی عوامل اجتماعی مرتبط با نگرش به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی

با توجه به اهمیت نقش منابع انسانی در فرآیند توسعه پایدار و اینکه زنان و مردان با هم منابع انسانی سازمان ها را می سازند، می توان گفت که زنان در افزایش بهره وری و توسعه اجتماعی و اقتصادی کشورها نقشی بنیادی دارند. اگر چه در سال های اخیر زنان بیشتری در بازار کار حضور پیدا کرده و از نظر کمی تعدادشان افزایش پیدا کرده است اما به لحاظ کیفی و ارتقا به سطوح مدیریتی نابرابری ها دیده می شود و زنان سهم اندکی در انتخاب شدن برای رتبه های بالای مدیریت سازمانی داشته اند. هدف عمده و اصلی این پژوهش سنجش عوامل اجتماعی مرتبط با نگرش به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی است. برای تدوین چارچوب نظری این تحقیق از نظریه سقف شیشه ای و نظریه جنسیتی استفاده شده است و بر اساس نظریه های مطرح شده مدل تحقیق تدوین شده است. این تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از تکنیک پرسشنامه به اجرا در آمده است. جامعه آماری این پژوهش را همه کارکنان اداری سازمان مرکزی دانشگاه پیام نور با وضعیت استخدامی قرادادی، پیمانی، رسمی با مدرک حداقل دیپلم تشکیل می دهند که نمونه ای به تعداد 248 نفر از آنها انتخاب و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده مورد آزمون قرار گرفت. مهم ترین یافته های تحقیق نشان دهنده تاثیر منفی باورهای قالبی جنسیتی و باور به نابرابری جنسیتی بر نگرش به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی است. از دیگر نتایج این مطالعه می توان به معنی داری تفاوت نگرش زنان و مردان اشاره کرد و می توان گفت مردان بیشتر از زنان باورهای قالبی جنسیتی و باور به نابرابری جنسیتی را پذیرفته اند. همچنین می توان گفت که کارکنان زن نسبت به مرد نگرش مثبت تری به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی دارند. از دیگر نتایج این مطالعه درباره عامل های سقف شیشه ای می توان به معنی داری تفاوت نگرش زنان و مردان به عامل های شخصی، سازمانی، فرهنگی اشاره کرد اما تفاوت نگرش زنان و مردان به عامل های اجتماعی معنادار نبود. زنان به ترتیب عامل های فرهنگی، اجتماعی، سازمانی و شخصی و مردان به ترتیب عامل های اجتماعی، شخصی، فرهنگی و سازمانی را در عدم ارتقای زنان در سطوح مدیریتی موثر می دانند. از نتایج دیگر این مطالعه معنی دار شدن تفاوت نگرش برحسب رده شغلی بود که کارکنان عملیاتی، مدیران عملیاتی و میانی نسبت به مدیران ارشد نگرش مثبت تری به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی دارند. سایر نتایج گویای آن است که تفاوت معنی داری از لحاظ نگرش به ارتقای مشارکت زنان برحسب وضعیت استخدامی، سابقه کار، سن، وضعیت تاهل و میزان تحصیلات وجود ندارد. در تحلیل چند متغیره، متغیر باورهای قالبی جنسیتی بیشترین تاثیر منفی را بر نگرش به ارتقای مشارکت زنان در سطوح مدیریتی داشته است و متغیر باور به نابرابری جنسیتی کمترین تاثیر را دارد.